Inleiding: Abigail Shrier’s “Bad Therapy: Why the Kids Aren’t Growing Up” bespreekt de schadelijke effecten van sommige therapeutische benaderingen en opvoedingsstrategieën op de mentale gezondheid en volwassenwording van kinderen. Shrier betoogt dat de huidige trends in therapie en onderwijs vaak averechts werken en kinderen meer kwaad dan goed doen.
Hoofdstuk 1: Iatrogenese Dit hoofdstuk introduceert het concept van iatrogenese, wat verwijst naar schade die wordt veroorzaakt door de genezer. Shrier legt uit hoe sommige therapeutische interventies bedoeld zijn om te helpen, maar uiteindelijk schadelijk kunnen zijn voor kinderen. Ze benadrukt dat niet elke therapeutische benadering geschikt is voor elk kind en dat er risico’s verbonden zijn aan overdiagnose en overbehandeling.
Hoofdstuk 2: Een crisis in het tijdperk van therapie Shrier beschrijft hoe de toename van therapeutische interventies en diagnoses heeft geleid tot een generatie van kinderen die zichzelf als ziek beschouwen. Ondanks de toename van therapie en medicatie, zijn angst en depressie onder jongeren toegenomen. Ze stelt dat dit paradoxaal is, omdat meer behandeling zou moeten leiden tot minder ziekte.
Hoofdstuk 3: Slechte therapie Hier worden specifieke voorbeelden van schadelijke therapeutische praktijken besproken. Shrier benadrukt hoe sommige therapeuten en hun methoden meer kwaad dan goed doen, vooral wanneer ze zonder kritische evaluatie worden toegepast. Ze bekritiseert ook de toename van medicatie bij kinderen zonder adequate diagnose.
Hoofdstuk 4: Sociale-emotionele bemoeienis Shrier onderzoekt de opkomst van sociale-emotionele leerprogramma’s in scholen. Ze stelt dat deze programma’s, hoewel goed bedoeld, vaak leiden tot overdiagnose en pathologisering van normaal kinderlijk gedrag. Ze pleit voor een terugkeer naar meer traditionele vormen van discipline en educatie.
Hoofdstuk 5: Scholen vol schaduwen In dit hoofdstuk wordt de invloed van scholen op de mentale gezondheid van kinderen besproken. Shrier bekritiseert de trend van scholen om therapie-achtige interventies te integreren in het onderwijs, wat volgens haar de problemen van kinderen kan verergeren in plaats van oplossen.
Hoofdstuk 6: Trauma koningen Shrier beschrijft hoe het concept van trauma is uitgebreid tot bijna elk aspect van het leven van een kind. Ze bekritiseert de neiging om normale tegenslagen en uitdagingen in het leven van kinderen te labelen als trauma, wat volgens haar de veerkracht en het aanpassingsvermogen van kinderen ondermijnt.
Hoofdstuk 7: Jagen, vissen, mijnbouw: mental health survey mischief Hier wordt ingegaan op de methodologische problemen met veel mentale gezondheidsenquêtes en studies. Shrier betoogt dat de gegevens vaak worden misbruikt om de prevalentie van mentale gezondheidsproblemen te overdrijven en om bepaalde therapieën te promoten.
Hoofdstuk 8: Vol empathie en gemeen als de hel Shrier bekritiseert de huidige focus op empathie in opvoeding en onderwijs. Ze stelt dat hoewel empathie belangrijk is, het niet de enige focus zou moeten zijn. Kinderen moeten ook leren omgaan met tegenslagen en verantwoordelijkheid nemen voor hun daden.
Hoofdstuk 9: De weg geplaveid door zachte ouders Dit hoofdstuk bespreekt de rol van ouders in de huidige crisis. Shrier bekritiseert “zacht ouderschap” dat kinderen overbeschermt en hen niet voorbereidt op de realiteit van het leven. Ze pleit voor een evenwichtigere aanpak waarbij kinderen leren omgaan met teleurstellingen en uitdagingen.
Hoofdstuk 10: Spaar de roede, drug het Kind Shrier gaat in op de trend van medicatie voor gedragsproblemen bij kinderen. Ze bekritiseert de snelle neiging om medicijnen voor te schrijven zonder voldoende diagnose en zonder eerst andere interventies te proberen.
Hoofdstuk 11: Misschien is er niets mis met onze kinderen In dit afsluitende hoofdstuk pleit Shrier voor een heroverweging van hoe we de mentale gezondheid van kinderen benaderen. Ze suggereert dat veel van de problemen die we zien niet voortkomen uit mentale ziektes, maar uit de manier waarop we kinderen opvoeden en onderwijzen.
Tips voor docenten:
- Focus op taakgerichtheid: Leg de nadruk op het volbrengen van taken en het behalen van doelen in plaats van constant de emoties van kinderen te evalueren. Dit kan helpen om hun concentratie en doorzettingsvermogen te verbeteren.
- Scheiding tussen onderwijs en therapie: Behoud een duidelijke scheiding tussen educatieve en therapeutische activiteiten om de vertrouwensrelatie tussen leerling en docent te waarborgen en om effectieve onderwijsmethoden te handhaven.
- Stel hoge verwachtingen: Houd leerlingen verantwoordelijk voor hun werk en moedig hen aan om door te zetten, zelfs bij tegenslagen. Dit bevordert veerkracht en zelfstandigheid.
- Gebruik herstelrechtvaardigheid met voorzichtigheid: Hoewel herstelrechtvaardigheid goed bedoeld is, moet er een balans zijn tussen empathie en consequenties voor wangedrag om een veilige en rechtvaardige leeromgeving te behouden.
- Ondersteuning zonder overbescherming: Bied ondersteuning waar nodig, maar zorg ervoor dat dit de onafhankelijkheid en probleemoplossende vaardigheden van leerlingen niet ondermijnt. Moedig hen aan om zelf oplossingen te vinden voor hun uitdagingen.
Deze samenvatting en tips bieden een uitgebreid overzicht van de kernpunten van Shrier’s boek en praktische adviezen voor docenten om een gezonde en ondersteunende leeromgeving te creëren.
Reacties zijn uitgeschakeld