Dissertatio Physico-Medica de Planetarum Influxu

De “Dissertatio Physico-Medica de Planetarum Influxu,” geschreven door Anton Mesmer in 1766, wordt beschouwd als een baanbrekend werk dat de basis legde voor therapeutische hypnose. Mesmer’s dissertatie onderzoekt de invloed van planeten op de aarde en op het menselijk lichaam. Hij betoogt dat de hemelse lichamen niet alleen natuurlijke verschijnselen zoals getijden beïnvloeden, maar ook menselijke gezondheid en gedrag. Door deze inzichten te koppelen aan medische behandelingen, introduceerde Mesmer de concepten die later zouden leiden tot de ontwikkeling van hypnose als therapeutisch hulpmiddel. Mesmerisme, zoals het later bekend werd, legde de basis voor een wetenschappelijke benadering van hypnose, waarbij elke nieuwe generatie wetenschappers de kennis verder uitbreidde en verfijnde met de vooruitgang van de wetenschap.

Hieronder is de complete vertaling van de Latijnse tekst

ANTONII MESMER

Marisburgensis Acron. Suev.

A. A. LL. & Phil. Doct.

DISSERTATIE

FYSICO-MEDISCH

OVER

DE INVLOED VAN DE PLANETEN

Met de autoriteit en toestemming van de meest illustere, zeer illustere, meest magnifieke, opmerkelijke en meest beroemde mannen,

De zeer eerwaarde en magnifieke Heer Rector van de Universiteit;

De zeer eerwaarde, illustere en meest verheven Heer Kanselier van de Universiteit;

De illustere, magnifieke en beroemde Heer Decaan van de beroemde Faculteit der Geneeskunde;

De zeer illustere en magnifieke Heer Vice-decaan van de beroemde Faculteit der Geneeskunde;

De zeer illustere, magnifieke en opmerkelijke Heer Decaan van de beroemde Faculteit der Geneeskunde;

De zeer illustere, magnifieke en verheven Raadgevers van de Keizerlijke, Koninklijke en Apostolische Majesteit;

En ook de zeer beroemde professoren;

De eerwaardige senior en het gehele uitgebreide genootschap van dokters;

Voor het verkrijgen van de titel van doctor in de geneeskunde met de hoogste eer en privileges in de geneeskunde,

Wordt deze dissertatie publiekelijk ter discussie gesteld.

Dit zal plaatsvinden in het paleis van de universiteit op de dag van de maand mei 1766.

In Wenen,

door de Gheleniaanse drukkerij.

Vele zaken zullen herleven, die eens verdwenen zijn en die nu in eer worden gehouden.

Horatius, over de kunst van het dichten.

INLEIDING

Er zullen misschien enkelen zijn die hun voorhoofd fronsen en mijn werk bekritiseren wanneer zij, na de titel van deze bescheiden dissertatie te hebben gelezen, zullen zien dat ik, na de vele pogingen van de beroemde Mead, toch probeer om de invloed van de sterren, die door de grote mannen van de medische discipline lange tijd verbannen is, opnieuw onder de aandacht te brengen en opnieuw het patronaat en de aandacht van artsen ervoor te winnen. Om hun gemoederen minder vijandig te maken, achtte ik het noodzakelijk om te verklaren dat het niet mijn bedoeling is om de invloed van de sterren te verdedigen zoals de astrologen dat vroeger deden, namelijk door te beweren dat de toekomstige gebeurtenissen en het lot van mensen uit de sterren kunnen worden afgeleid en tegelijkertijd hun zakken te vullen met prachtige leugens. Mijn doel is echter om aan te tonen dat de hemelse lichamen invloed uitoefenen op de aarde en op alles wat erin zit, en dat ze onze lichamen beïnvloeden, bewegen en veranderen. Als ik dit kan bewijzen, volgt daaruit duidelijk dat de sterren invloed op ons hebben en dat deze invloed de aandacht en waardering van artsen niet alleen verdient, maar zelfs vereist. Of ik in mijn opzet geslaagd ben, laat ik over aan het oordeel van degenen die hun oordeel niet laten meeslepen door oude vooropgezette meningen of te veel waarde hechten aan de autoriteit van sommigen, maar die met openheid en een oprechte liefde voor de waarheid oordelen. Want zij die met de bedoeling de werken van anderen te bekritiseren, zoals men zegt, een knoop in een riet zoeken, zijn terecht verachtelijk. Als mijn gedachten iemand zullen bevallen en als die persoon meer tijd en talent heeft dan ik, zal hij deze zaak veel verder kunnen uitbreiden en nauwkeurig kunnen aantonen welke ziekten specifiek door de invloed van de sterren ontstaan en, wat nog nuttiger en wenselijker is, hoe men deze het beste kan behandelen, enzovoort. Wat mij betreft, ik zal mijn best doen om door voortdurende experimenten en observaties deze taak zo goed als mijn geringe vermogens toestaan, te bevorderen en te zien wat de medische discipline ervan kan leren. Als het resultaat niet naar wens is, zullen oprechte en goed bedoelende mensen tenminste mijn goede wil prijzen, zoals ik vrees. Maar als God mijn inspanningen zal zegenen, zal ik van mening zijn dat ik een grootse en onbetaalbare beloning voor mijn werk en inspanningen heb ontvangen.

OVER DE INVLOED VAN DE PLANETEN

Van oudsher is er door de mensen veel eer gegeven aan de invloed van de planeten op de landbouw, de zeevaart en de geneeskunde, totdat de astrologen verschenen, die door hun talloze en ijdele verzinsels deze waarheid in grote mate hebben bedorven en vervormd. De moderne filosofen, die zich prijzenswaardig hebben ingespannen om de vooroordelen van de ouden uit te roeien, hebben de bijgelovige onzin van de astrologen uiteindelijk zo grondig vernietigd dat er nauwelijks nog een plekje is waar deze dwaze overtuigingen worden gesteund, zelfs niet bij het gewone volk of seniele oude vrouwen. Vervolgens verscheen de grote Newton, die door zijn geometrische benadering van de ware wetten van de natuur de structuur van het heelal voor onze beschouwing onthulde en de wetten van de aantrekkingskracht, waarmee de machine van het universum wordt bestuurd, heeft vastgesteld. Hoewel de sporen van de bekende aantrekkingskracht in bijna alle tijden bij beroemde mannen te vinden zijn, komt Newton de hoogste eer toe omdat hij deze het meest heeft verhelderd en door talloze experimenten en observaties zonder enige twijfel bij rechtvaardige beoordelaars van zaken heeft gevestigd. Vooral omdat hij deze zeer gelukkig heeft toegepast op de verklaring van verschijnselen, vooral de hemelse. Laten we zien in hoeverre dit systeem, dat zeker in overeenstemming is met de rede en de ervaring, kan worden aangepast aan ons doel.

Alle lichamen trekken elkaar aan of neigen naar elkaar toe met een kracht die proportioneel is aan de hoeveelheid materie in elk deeltje. De kracht waarmee een lichaam op een ander lichaam inwerkt, wordt bepaald door de som van de krachten van de deeltjes waaruit het lichaam bestaat. Deze kracht neemt toe in verhouding tot de toename van de hoeveelheid materie en blijft constant in elk deeltje op dezelfde afstand. Wanneer de afstand groter wordt, neemt de kracht af in verhouding tot het kwadraat van de afstand. Dit wederkerige effect van de zwaartekracht of aantrekkingskracht wordt beschouwd als een universele en onfeilbare natuurwet, die in drie proposities kan worden samengevat:

1. Alle lichamen hebben onderlinge zwaartekracht.
2. Deze zwaartekracht is proportioneel aan de hoeveelheid materie.
3. Op ongelijke afstanden is de zwaartekracht omgekeerd evenredig aan het kwadraat van de afstand.

Dat er inderdaad zwaartekracht is in ons planetaire systeem, blijkt uit de verschijnselen.

De planeten draaien op verschillende afstanden rond de zon met een snelheid die evenredig is aan hun massa en oorspronkelijke projectiesnelheid, en om een gemeenschappelijk zwaartepunt dat vanwege de enorme massa van de zon, die veruit groter is dan de andere lichamen, dicht bij de zon ligt. In hun banen beschrijven ze ellipsen. De banen van de primaire planeten zijn zo georiënteerd dat een van de brandpunten in het centrum van de zon ligt, waardoor de planeten tijdens hun omloop een keer dichter bij de zon komen en een keer verder weg gaan. De afstand van de brandpunten tot het middelpunt varieert, afhankelijk van de snelheid en richting van de oorspronkelijke projectie, en is groter voor verder verwijderde planeten en kleiner nabij de zon. Een planeet beweegt niet met constante snelheid in alle punten van zijn baan; hoe dichter hij bij de zon is, hoe sneller hij beweegt. De tijden waarin verschillende boogsegmenten van de baan worden doorlopen, zijn evenredig aan de oppervlakten bepaald door de lijnen naar het middelpunt van de zon. De kwadraten van de omlooptijden van de verschillende banen zijn evenredig aan de derdemachten van hun grootste diameters. Deze wetten van de planetaire bewegingen, ontdekt door de briljante Kepler en later bevestigd door waarnemingen van astronomen, zijn eigenschappen van lichamen die rond een ander lichaam bewegen, aangetrokken door een kracht die in het brandpunt van hun baan ligt. Wiskundigen hebben dit bewezen, en deze waarheden zijn zo duidelijk dat ze wederzijds uit elkaar kunnen worden afgeleid: in elk lichaam dat langs een kromme lijn beweegt, moeten twee krachten worden beschouwd die er constant op inwerken: één die het lichaam langs een raaklijn van de kromme terugtrekt, en een andere die het lichaam naar een bepaald punt of centrum duwt. Het gecombineerde effect van deze krachten veroorzaakt de kromlijnige beweging. Er is dus een kracht die de planeten naar de zon trekt; en aangezien op elke actie altijd een gelijke en tegengestelde reactie volgt, moet de zon door de planeten worden aangetrokken in verhouding tot hun respectieve massa’s. Dit betekent dat de zon ook een kleine beweging ondergaat terwijl de planeten hun banen beschrijven, wat door waarnemingen is bevestigd.

Omdat de secundaire planeten samen met de primaire rond de zon draaien, is duidelijk dat dezelfde kracht die de primaire planeten naar de zon trekt, ook op de secundaire planeten inwerkt. De onregelmatigheden in de bewegingen van de secundaire planeten, vooral de maan, bevestigen eveneens hun zwaartekracht naar de zon. De primaire planeten beïnvloeden elkaar merkbaar, wat blijkt uit hun verstoringen. Astronomen hebben waargenomen dat Saturnus afwijkt van zijn pad wanneer hij in de buurt van Jupiter komt, de grootste planeet, wat bevestigt dat Jupiter en Saturnus onderling zwaartekracht hebben. De berekening van deze verstoringen is een arbeidsintensieve taak die voortkomt uit de wetten van de aantrekkingskracht die eerder zijn genoemd.

Uit de wederzijdse actie van de planeten volgt ook dat hun elliptische banen langzaam veranderen, waardoor hun assen opeenvolgend verschillende richtingen aannemen; deze assen zouden onveranderlijk zijn als de planeten alleen naar de zon zwaartekracht zouden hebben. Saturnus, volgens waarnemingen van Flamsteed, verstoort de beweging van Jupiters manen, wat aantoont dat zowel deze manen als Saturnus wederzijds zwaartekracht hebben.

Uit het bovenstaande blijkt duidelijk dat de zeventien lichamen die het planetenstelsel vormen, onderling zwaartekracht hebben. De bewegingen van kometen zijn ook afhankelijk van de wet van de zwaartekracht, zoals blijkt uit waarnemingen. Net zoals de zwaartekracht van de zon de planeten beïnvloedt, leidt deze zwaartekracht de kometen af van hun rechte pad en bepaalt de kromming van hun baan. Dit verklaart waarom kometen ellipsen, parabolen of hyperbolen beschrijven met de zon in een van de brandpunten.

Hoewel het buiten het bestek van dit werk valt om de baan van de maan uitgebreid te behandelen, acht ik het noodzakelijk om kort de verschijnselen te beschrijven die voortkomen uit de wederzijdse zwaartekracht tussen de aarde en de maan, zodat de algemene werking van deze krachten beter begrepen kan worden door hun specifieke effecten te kennen. Omdat de onregelmatigheden van de maan vergelijkbaar zijn met die van de andere planeten en dezelfde oorzaken hebben, kunnen de uitspraken over de maan ook in zekere mate op hen worden toegepast.

De maan beweegt rond de aarde in een ellips, waarvan een van de brandpunten het middelpunt van de aarde is. De gemiddelde afstand van de maan tot de aarde is ongeveer 60,3 aarddiameters. De omlooptijd van de maan om de aarde is ongeveer 27 dagen en 7 uur en 43 minuten, en de maan roteert in dezelfde periode om haar as. De excentriciteit van de baan varieert bij elke omloop: ze neemt toe wanneer de maan zich in de syzygieën bevindt en neemt af in de kwadraturen. De grootste excentriciteit treedt op wanneer de lijn van de apsiden in de syzygieën ligt, omdat de verstorende kracht in de syzygieën dubbel zo groot is als in de kwadraturen. De gemiddelde excentriciteit is 0,0549. Het baanvlak van de maan maakt een hoek van ongeveer 5 graden met het vlak van de ecliptica. Deze helling is niet constant: ze is minimaal wanneer de knopen in de syzygieën staan en maximaal in de kwadraturen. Bovendien bewegen de apsiden en de knopen niet parallel, maar de eerste in de richting van de beweging en de tweede in de tegengestelde richting. De eerste maakt ongeveer elke 9 jaar een omloop, de tweede elke 18,6 jaar. De fouten in de beweging van de maan zijn iets groter in conjunctie dan in oppositie.

Dus als we de beweging van de maan in het algemeen beschouwen, neemt de zwaartekracht van de maan naar de aarde af naarmate de zon nadert; en aangezien de maan minder wordt aangetrokken door de aarde, beweegt ze zich verder van de aarde af dan wanneer deze vermindering van de zwaartekracht niet zou optreden. Hierdoor neemt in dit geval de afstand van de maan toe, evenals de omlooptijd. De maximale afstand en omlooptijd treden op wanneer de aarde zich in het perihelium bevindt, omdat de aarde dan het dichtst bij de zon staat.

Overweeg de verschijnselen van bewegingen veroorzaakt door de aantrekkingskracht van de maan; laten we ook de veranderingen in het oppervlak van de aarde bekijken die voortkomen uit dezelfde oorzaak.

De aarde en alle lichamen op haar oppervlak worden aangetrokken naar de maan (de kracht die de aarde in een baan rond het gemeenschappelijk zwaartepunt van de aarde en de maan houdt), dus de waterdeeltjes op het oppervlak van de aarde, die naar het centrum van de aarde of de nabijheid daarvan neigen, worden ook naar de maan getrokken en verliezen een deel van hun zwaartekracht. Omdat deze waterdeeltjes minder met de massa van de aarde samenhangen, worden ze door dezelfde kracht van hun centrum afgetrokken en omhooggetrokken naar de maan om het evenwicht met de rest van de aarde te herstellen. Daarom krijgt het water door de werking van de maan een sferoïde vorm die ontstaat uit de revolutie van een ovaal rond zijn grotere as, die door de maan gaat. Het is dus duidelijk dat het water meer stijgt in de meridianen waarin deze lijn ligt en in de tegenovergestelde meridianen dan op de tussenliggende plaatsen.

Door de draaiing van de aarde om haar as passeert elk punt op de aarde dagelijks de meridiaan van de maan en de tegenovergestelde meridiaan, dat wil zeggen, elk punt passeert tweemaal de meridiaan waarin het water door de werking van de maan stijgt en tweemaal de meridiaan waarin het water door dezelfde werking daalt; en zo stijgt en daalt de zee tweemaal per dag op elke locatie.

Wat voor de maan is aangetoond, kan ook worden toegepast op de zon. Daarom stijgt en daalt de zee ook tweemaal per natuurlijke dag door de werking van de zon. Deze op- en neergaande beweging is veel minder door de immense afstand van de zon, maar onderwerpt zich aan dezelfde wetten, waarbij de zee doorgaans tot 10 voet stijgt door de werking van de maan en tot 2 voet door de werking van de zon.

De bewegingen veroorzaakt door de werking van de maan en de zon zijn niet onderscheiden, maar worden samengevoegd en alleen door de werking van de zon verandert de getijdenbeweging van de maan. Deze verandering varieert dagelijks vanwege de ongelijkheid tussen de natuurlijke dag en de maandelijks dag: de maandelijks dag overschrijdt de natuurlijke dag met 51 minuten.

Bij syzygieën, waar de invloeden van beide hemellichamen samenkomen, stijgt het water meer, en daarom stijgt de zee hoger. De zee stijgt minder bij kwadraturen; want waar het water door de werking van de maan stijgt, wordt het door de werking van de zon onderdrukt, en omgekeerd. Daarom neemt de dagelijkse stijging van de zee af wanneer de maan van syzygie naar kwadratuur beweegt en neemt toe wanneer de maan van kwadratuur naar syzygie beweegt. Bij nieuwe maan zijn de bewegingen meestal groter dan bij volle maan.

Als we de hemellichamen beschouwen die zich van het vlak van de evenaar verwijderen, zien we dat de bewegingen afnemen en minder zijn bij grotere declinatie van de hemellichamen. Dit is duidelijk wanneer we deze hemellichamen op de polen beschouwen; dan valt de as van de sferoïde samen met de as van de aarde, en alle snijvlakken parallel aan de evenaar zijn loodrecht op de as van de sferoïde en dus cirkelvormig. Zo heeft het water in elke breedtecirkel overal dezelfde hoogte, die niet verandert door de draaiing van de aarde op specifieke plaatsen.

Als de hemellichamen zich van de pool verwijderen, zien we duidelijk dat de bewegingen voortdurend toenemen totdat ze het grootst zijn, wanneer de sferoïde rond een lijn loodrecht op zijn as draait, met de as van de sferoïde in het vlak van de evenaar.

Dit verklaart waarom de getijden het grootst zijn bij syzygieën nabij de equinoxen, wanneer beide hemellichamen zich aan of nabij de evenaar bevinden. De werking van de maan en de zon is groter naarmate deze lichamen dichter bij de aarde staan; en aangezien de afstand van de zon kleiner is wanneer deze zich in de zuidelijke tekens bevindt, worden de grootste equinoxiale getijden vaak waargenomen wanneer de zon in deze positie staat; dat wil zeggen vóór het lentepunt en na het herfstpunt. Dit is echter niet elk jaar het geval, omdat de positie van de maansbaan en de afstand van de syzygie tot de equinox kan variëren.

Gezien deze omstandigheden is het gemakkelijk om de toepassing van deze hele theorie op de atmosfeer te maken, waarbij de verhouding van lucht tot water ongeveer 1:1000 is. We weten dat de atmosfeer tijdens het getij 10 of 12 duizend keer hoger wordt. Alle verschijnselen wijzen erop dat de getijdenbewegingen in de lucht op dezelfde manier plaatsvinden als in het water. Het is een constante waarneming dat het weer het meest winderig is rond de lente- en herfstnachtevening. Het is ook bekend dat de lucht, die anders rustig is, meestal ’s middags of middernacht door de wind wordt bewogen. Dit gebeurt ook wanneer de zee op zijn hoogste punt stijgt, dat wil zeggen wanneer de maan zich in het zenit of het nadir bevindt. Ten slotte heeft iedereen opgemerkt dat nieuwe en volle maan vaak stormen veroorzaken en dat de maanwisselingen de meeste stormen teweegbrengen.

Niemand ontkent dat de maan en de zon invloed hebben op het weer, en we kunnen dus ook aannemen dat ze invloed hebben op de atmosfeer en het weer. De lucht waarin we leven varieert in samenstelling en omstandigheden en kan het evenwicht van ons lichaam verstoren. Niemand ontkent dat warme, koude, droge, vochtige, bewegende of stilstaande lucht ons beïnvloedt. De maan kan ons overspoelen met lucht die 10 of 12 duizend keer hoger is dan normaal, dampen over de horizon verzamelen en deze boven ons hoofd opstapelen. De maan kan dus wind, warmte, kou, wolken, mist en stormen veroorzaken. Dit toont duidelijk de invloed van de maan op ons aan.

Er is echter ook een andere soort invloed op het lichaam, die niet lijkt te komen van de atmosferische omstandigheden, maar eerder direct van de kracht die door de ruimte stroomt en alle materie doordringt, grote sferen in hun banen houdt en afbuigt van hun pad in verschillende posities. Dit is de oorzaak van de universele zwaartekracht en waarschijnlijk de basis van alle fysieke eigenschappen. Het beïnvloedt de kleinste deeltjes van vloeistoffen en vaste stoffen in ons lichaam, versterkt of verzwakt hun cohesie, elasticiteit, prikkelbaarheid, magnetisme en elektriciteit.

Het is bekend dat zelfs de fijnste stoffen, zoals licht, het lichaam beïnvloeden. Hoewel slechts een klein deel van het zenuwstelsel aan licht wordt blootgesteld, is dit genoeg om het hele lichaam te beïnvloeden en merkbare veranderingen te veroorzaken. Luchtvariaties beïnvloeden ook de gehoorzenuwen en het hele lichaam, net als geurige en smakelijke stoffen. Als er een kracht bestaat die zich in elk deel van het lichaam nestelt en het hele zenuwstelsel en de hersenvochten beïnvloedt, is het dan verwonderlijk dat veranderingen in deze kracht het hele lichaam beïnvloeden?

Gezien deze overwegingen is het niet paradoxaal om aan te nemen dat getijdenbewegingen ook in het menselijk lichaam plaatsvinden. Dezelfde krachten die de zee en de atmosfeer beïnvloeden, kunnen ook de vloeistoffen in onze bloedvaten beïnvloeden, ze bewegen, verstoren en omhoog trekken naar het hoofd. Dit is duidelijk bij planten, waar sappen stijgen bij volle maan.

Geschiedenissen van verschillende ziekten tonen ook aan dat de maan invloed heeft. Epilepsie komt vaak voor bij nieuwe en volle maan, en patiënten worden soms “lunatici” genoemd. Galenus zei dat de maan de epileptische aanvallen regelt. Zeelieden in het ziekenhuis van St. Thomas in Londen voorspelden epileptische aanvallen bij nieuwe en volle maan. Een epileptisch meisje had vlekken op haar gezicht die varieerden met de fasen van de maan, volgens Bartholin. Kerkring beschreef een vrouw wiens gezicht mooi en rond was bij volle maan, maar misvormd raakte bij afnemende maan, totdat het terugkeerde naar zijn oorspronkelijke vorm bij de volgende volle maan.

Hysterische en hypochondrische aandoeningen volgen ook maancycli, zoals Pitcairn observeerde. Duizeligheid, verlamming en tremoren worden soms periodiek waargenomen, volgens Piso. Manische aanvallen keren vaak terug met de cyclus van de maan. Vrouwen menstrueren vaak volgens de maancyclus, en deze periodes zijn intenser dichter bij de evenaar, waar de invloed van de maan sterker is, en zwakker bij de polen.

Bloedingen bij mannen komen ook voor bij nieuwe en volle maan, zoals een jongeman die anderhalf jaar lang bloed spuugde bij nieuwe maan. Musgrave beschreef een man wiens duim altijd bloedde bij volle maan. Een Ierse herbergier had van zijn 43e tot zijn 55e elke maand een bloeding uit zijn rechter wijsvinger, beginnend bij volle maan, dicht bij de lente-equinox.

Sanctorius ontdekte dat gezonde mannen met een gematigd dieet elke maand een tot twee pond zwaarder worden, en weer afvallen aan het eind van de maand, net als vrouwen, door iets meer en troebelere urine. Bepaalde zweren volgen ook de maancyclus, zoals een man wiens fistel in de dikke darm meer ontlasting afscheidde bij volle maan en minder bij afnemende maan. Mead beschreef een jongeman met een venerische zweer die bij elke volle maan pus afscheidde, dat een week later weer stopte en bij de volgende volle maan terugkeerde.

Tulpius merkte op dat nierpijn periodiek terugkeert met de maancyclus. Helmont en Floyer observeerden dat ademhalingsmoeilijkheden ook menstruatiecycli volgen. Galenus merkte op dat acute ziektes meestal verbeteren op de zevende, veertiende of eenentwintigste dag, en hij relateerde dit aan de invloed van de maan. Epidemische ziektes volgen ook de maancyclus, zoals Sydenham opmerkte, die zei dat verschillende jaren, hoewel de temperatuur hetzelfde was, verschillende ziektes hadden, veroorzaakt door een mysterieuze verandering in de aarde zelf, die de lucht verontreinigde en mensen vatbaar maakte voor bepaalde ziektes. Ramazzini merkte op dat in de stad en het platteland van Modena, een zeer besmettelijke koorts drie jaar lang woedde, erger werd bij volle maan en afnam bij nieuwe maan.

Een ander voorbeeld komt van Bellonius, die beschreef hoe artsen in Parijs een zieke vrouw bezochten tijdens een zonsverduistering. Terwijl ze naar de zonsverduistering keken, stierf de vrouw precies op het moment van de verduistering. Bacon merkte op dat hij altijd flauwviel bij een maansverduistering en pas bij het terugkeren van het maanlicht weer bijkwam. Diemerbroeck beschreef een pestepidemie in 1636, die verergerde bij nieuwe en volle maan en vele slachtoffers maakte.

Deze voorbeelden uit oude en moderne bronnen tonen de invloed van de maan en de zon op mensen aan. Deze invloed werd ooit serieus genomen door artsen, maar werd later verworpen. Toch blijven veel fysische en medische waarheden onverklaard zonder deze invloed te erkennen.

We kunnen de invloed van de planeten op ons lichaam niet volledig uitleggen aan de hand van ziektegeschiedenissen, maar we kunnen aannemen dat ze een significante invloed hebben, net zoals de maan, de aarde en de zon dat doen. Deze invloed is niet beperkt tot ziekten, maar omvat ook de algehele harmonie van de natuur. Ons lichaam reageert op bepaalde constellaties, net zoals een muziekinstrument met meerdere snaren alleen die snaar doet trillen die in harmonie is met een bepaalde toon.

Gezien deze overwegingen is het duidelijk dat de invloed van de planeten een belangrijke rol speelt in de geneeskunde, en artsen zouden deze invloed niet moeten negeren. Hoewel sommige medische zaken minder belangrijk zijn, worden ze toch zorgvuldig bestudeerd. Zelfs een vermoeden van de invloed van de planeten op de menselijke gezondheid zou genoeg moeten zijn om artsen ertoe aan te zetten dit verder te onderzoeken. Deze invloed is duidelijk, en het is verstandig en heilzaam voor artsen om hier aandacht aan te besteden.

Daarom geloof ik dat het bestuderen van de invloed van de planeten veel licht zal werpen op de medische wetenschap en dat artsen er veel baat bij zullen hebben. Een serieus onderzoek naar deze invloed, ondersteund door geduld, kennis en onderzoek, zal deze wetenschap enorm verrijken.