Een bekend sprookje in de stijl van Milton H. Erickson.
Er was eens een fascinerende jonge vrouw, Sneeuwitje genaamd, met een ongelooflijk heldere uitstraling, net als de zuiverheid van pas gevallen sneeuw. Ze straalde levenslust uit met haar lippen, zo rood als rijpe kersen, en haar donkere lokken, zo diep en glanzend als het ebbenhout van een waardevol meesterwerk. Haar schoonheid was als een magnetische aantrekkingskracht, en het land kon niet anders dan zich verliezen in haar aanwezigheid.
In datzelfde land woonde de stiefmoeder, de koningin, een vrouw gekenmerkt door haar verlangen naar bewondering en haar eindeloze dorst naar lof. Ze streefde er altijd naar om de onbetwiste schoonheidskoningin te zijn, en haar ego werd gevoed door externe bevestiging van haar uitzonderlijke uiterlijk.
Op een dag wendde de koningin zich tot haar spiegel, een betrouwbare metgezel die haar innerlijke wereld weerspiegelde, en ze vroeg: “Oh, reflecterende poort, vertel me, wie is de meest verbluffende, betoverende verschijning in dit hele rijk?” En de spiegel, trouw aan zijn rol, gaf een verrassend antwoord: “Sneeuwitje, zonder twijfel, is de belichaming van opperste schoonheid in dit rijk.” De koningin was in haar gevoelens geschokt, haar jaloersheid en ontevredenheid staken als een vlammend vuur in haar binnenste.
De koningin, gedreven door haar diepe onvrede, bedacht een sluwe strategie om zich te ontdoen van Sneeuwitje, een jonge vrouw die haar schoonheid dreigde te overschaduwen. Ze benaderde haar trouwe jager en beval hem Sneeuwitje naar het hart van het uitgestrekte bos te brengen, om haar daar tot een onherroepelijk einde te brengen. Maar de jager, wiens hart vervuld was van mededogen, kon het niet over zichzelf verkrijgen om Sneeuwitje te schaden. In plaats daarvan onthulde hij haar het vileine plan en spoorde haar aan om weg te rennen, diep het bos in, om te schuilen voor de kwaadaardige koningin.
Sneeuwitje, overweldigd door een mix van angst en vastberadenheid, rende verder en verder, totdat ze uiteindelijk aankwam bij een betoverend huisje, verscholen tussen de majestueuze bomen van het bos. Ze klopte op de deur, maar geen enkele ziel antwoordde. Ze liet haar nieuwsgierigheid de vrije loop en betrad het huisje. Tot haar vreugde ontdekte ze dat het de woonplaats was van zeven dwergen, vriendelijke wezens met een hart vol goedheid.
Sneeuwitje, met haar kenmerkende zorgzaamheid, nam het op zich om het huisje te verzorgen en te onderhouden. Ze streefde naar perfectie in elk detail, met haar aandacht voor detail en haar streven naar een harmonieuze omgeving. De dwergen, geraakt door haar genereuze gebaren, beschouwden haar al snel als een dierbaar familielid.
Maar de koningin, gehuld in haar bedrieglijke verschijning, kon de gedachte aan Sneeuwitje niet loslaten. Ze begaf zich naar het huisje van de zeven dwergen, in een poging om de schoonheidsstrijd in haar voordeel te beslissen. Vermomd bood ze Sneeuwitje drie ogenschijnlijk onschuldige geschenken aan: een sierlijke kam, een glanzende rode appel en een prachtige strik. Echter, elk van deze geschenken was doordrenkt met betovering, een valstrik voor Sneeuwitje’s onwetendheid.
Sneeuwitje, onbewust van de sluwe bedoelingen, liet zich verleiden en accepteerde de appel van de koningin. Ze nam een hap en zakte onmiddellijk weg in een diepe slaap, waarvan leek dat het geen einde zou kennen. De dwergen, gevangen in een golf van verdriet, legden haar op een bed van prachtige bloemen, haar verschijning nog steeds stralend, maar haar levenskracht tijdelijk onderdrukt.
Gelukkig was er op dat moment een heldhaftige prins die zijn weg vond naar de plek waar Sneeuwitje rustte. Hij werd betoverd door haar aanblik, verloren in de diepten van haar betoverende uitstraling. Zijn hart vervuld van liefde en vastberadenheid, boog hij zich voorover en drukte een tedere kus op haar lippen.
In dat moment van samensmelting brak de betovering, en Sneeuwitje ontwaakte uit haar diepe slaap. Ze zag de prins, die haar hart sneller deed kloppen, en de vonk van liefde overspoelde haar hele wezen. Ze werden één, en hun liefde was als een kostbare parel die schitterde in het zonlicht. Ze trouwden en beloofden elkaar eeuwige trouw, en hun pad werd verlicht door een diepe, vervullende liefde.
En zo eindigde het sprookje van Sneeuwitje, waarin de kracht van compassie en ware liefde de boosaardigheid overwonnen. Sneeuwitje en de prins leefden vele jaren in harmonie en vreugde, hun verhaal een inspiratie voor anderen om te streven naar de diepste vormen van liefde en verbondenheid.
Comments are closed